کد مطلب:150351 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:246
امام حسین و قیامی خونین
امـام حسـن(ع) در سـال چهل و نهم هجـری به شهادت رسیـد و امـام حسیـن(ع) امامت را عهده دار شـد. او به همان دلایل كه برادرش صلح كرده بـود، علیه معاویه قیام نكرد و در پاسخ نامه هایی كه به او نوشته شده بود، فرمود: «وجدان مـن اجازه نمی دهد، پیمانی را كه با معاویه بسته ایـم، بشكنـم و تا معاویه زنـده است، برهمان عهد پایدار هستـم و پس از درگذشت او، در تصمیم خود تجدید نظر خواهم كرد.» معاویه در شصت هجـری، پـس از آنكه به رغم پیمان خـود با امام حسـن(ع)، یزیـد را به فـرمانروایـی مسلمانان منصـوب كرد و برای او بیعت گرفت، درگذشت.
روزی كه مروان مـی خـواست از امام حسیـن(ع) نیز برای یزیـد بیعت بگیرد، امام فرمود:
«انالله و انا الیه راجعون و علـی الاسلام السلام اذ قد بلیت الامه براع مثل یزید.» همانا از خداییم و به سوی او باز می گردیـم و بر اسلام باید فاتحه خـوانـد; زیرا امت به رهبری مثل یزیـد مبتلا شده است.
و اسلام در خطر قرار گرفت و تنها قیامی خـونیـن می تـوانست وجدان خفته مردم را بیدار و كاخ ظلم را متزلزل سازد، امام(ع) در ایـن راه گام نهاد و برای آگاه كردن مردم كـوفه طی نامه ای اعلام كرد:
«فلعمری ما الامام الاالعامل بالكتاب و القائم بالقسط و الـدائن بدیـن الحق.» به جانـم سوگند، امام جز كسی كه عمل به كتاب خدا كنـد و عدالت را به پـا دارد و راه حق را مـی پیمـایـد، نیست.
او، در وصیت نـامه ای كه قبل از خـروج از مـدینه به «محمـدبـن حنفیه» نـوشت، هـدف قیـام خـود را ایـن گـونه تـرسیـم كــرد: «مـن بـرای طغیان و خـودداری از قبـول حق و فساد و ستـم خـارج نشدم، بلكه برای اصلاح امـور امت جدم خارج می شـوم. اراده كرده ام امـر به معروف و نهی از منكـر كنـم و روش جـدم و پـدرم علـی بـن ابی طالب(ع) را پیـش گیرم. در بیـن راه مكه و كـوفه (منزلگاه ذی حسـم) در خطبه ای به یـارانـش فـرمـود:
«الاتـرون الی الحق لایعمل به و الـی الباطل لایتناهـی عنه لیرغب المـومـن فـی لقاء الله محقـا فـانـی لا اری المـوت الاالسعاده و الحیاه مع الظالمیـن الا برما.» آیا نمی نگرید به حق عمل نمی شود و از باطل جلـوگیری نمی گردد؟ بنابرایـن، اشتیاق مـومـن به لقای خدا (و شهادت طلبی) سزاوار و لازم است. مـن در ایـن وضع، مرگ را جز سعادت و زنـدگـی بـا ستمگـران را جز رنج و شكست نمـی دانــم. سرانجام امام رسالت خـویـش را با ترسیـم خط سرخ شهادت به پایان برد.
روزی كه مروان مـی خـواست از امام حسیـن(ع) نیز برای یزیـد بیعت بگیرد، امام فرمود:
«انالله و انا الیه راجعون و علـی الاسلام السلام اذ قد بلیت الامه براع مثل یزید.» همانا از خداییم و به سوی او باز می گردیـم و بر اسلام باید فاتحه خـوانـد; زیرا امت به رهبری مثل یزیـد مبتلا شده است.
و اسلام در خطر قرار گرفت و تنها قیامی خـونیـن می تـوانست وجدان خفته مردم را بیدار و كاخ ظلم را متزلزل سازد، امام(ع) در ایـن راه گام نهاد و برای آگاه كردن مردم كـوفه طی نامه ای اعلام كرد:
«فلعمری ما الامام الاالعامل بالكتاب و القائم بالقسط و الـدائن بدیـن الحق.» به جانـم سوگند، امام جز كسی كه عمل به كتاب خدا كنـد و عدالت را به پـا دارد و راه حق را مـی پیمـایـد، نیست.
او، در وصیت نـامه ای كه قبل از خـروج از مـدینه به «محمـدبـن حنفیه» نـوشت، هـدف قیـام خـود را ایـن گـونه تـرسیـم كــرد: «مـن بـرای طغیان و خـودداری از قبـول حق و فساد و ستـم خـارج نشدم، بلكه برای اصلاح امـور امت جدم خارج می شـوم. اراده كرده ام امـر به معروف و نهی از منكـر كنـم و روش جـدم و پـدرم علـی بـن ابی طالب(ع) را پیـش گیرم. در بیـن راه مكه و كـوفه (منزلگاه ذی حسـم) در خطبه ای به یـارانـش فـرمـود:
«الاتـرون الی الحق لایعمل به و الـی الباطل لایتناهـی عنه لیرغب المـومـن فـی لقاء الله محقـا فـانـی لا اری المـوت الاالسعاده و الحیاه مع الظالمیـن الا برما.» آیا نمی نگرید به حق عمل نمی شود و از باطل جلـوگیری نمی گردد؟ بنابرایـن، اشتیاق مـومـن به لقای خدا (و شهادت طلبی) سزاوار و لازم است. مـن در ایـن وضع، مرگ را جز سعادت و زنـدگـی بـا ستمگـران را جز رنج و شكست نمـی دانــم. سرانجام امام رسالت خـویـش را با ترسیـم خط سرخ شهادت به پایان برد.